HALAMGİLLER AMCAMGİLLER VE SİPSİLERİN HATÇE İLE İLGİLİ BİR HİKAYE ...

Az önce görümcemgilden geldik..evimizgile girdik..heheee..evimizgil olmadı dimi..eskiden beri bu gil takısına takığımdır .Ben şehirde doğdum büyüdüm annemde babamda ..yani köy  mefhumu olmadı bende hiç bir zaman.ilkokulda tatillerde arkadaşlarım hep köye daha doğrusu köve giderdi ..bana garip gelirdi ..hatta daha da küçükken yani ilkokul birdeyken köyü bakırköy kadıköy gibi istanbul da bir yer sanırdım.o zamanlarda belliymiş coğrafyası kötü hatta berbat bir insan olacağım..yer yön kavramım hiç olmadı oluşamadı benliğimde..şu an evin salonunda oturduğum yerde sokağın neresine baktığımı bile kestiremem bir kaç  dakika düşünmeden.
 Hiç unutmam ilkokuldayken parlak bir öğrenci sayılırdım..yok valla mütevazi olamayacağım en iyilerden biriydim..müfettiş geldi.sanırım üçüncü sınıftı..öğretmenim (kulakları çınlasın) bana çok güvendiği için allem kullem müfettişin önüne beni itti.sordu sordu müfettiş.... can alıcı coğrafya sorusuna kadar mükemmel ötesi cevaplarımla büyülenen öğretmenim; az sonra olacaklardan habersiz sırıtırken kızılırmak hangi bölgemizdedir sorusu çınladı sınıfta..tataaaaam...ışık yandı kafamda ..bir yazı bir tabela canlandı gözümde..( burada sahne flulaşır  müzik slovlaşır)ve beklenen cevap.''kızılırmak fatihtedir öğretmenim annem etek aldı kendisine ordan''

  evet yanlış okumadınız kızılırmak ve hangi bölge kelimeleri bana hiiiç bir şey çağrıştırmadı ve aklıma ilk geleni söyledim..fatih doğumluyum..yani kütüğümüz fatihe bağlıydı o vakit ;şimdi koca kütüğüne bağlandık ..tabi yanlış anlaşılmasın kocam kütük değil kütüğü erzincan a bağlı  bir insan sadece..neyse çıkamam bu kütük işinin içinden ben şimdi.fatihte de bir mağaza var ..annemde oradan etek almış .ne yapayım benim suçum ne.
öğretmenim bana küstü .müfettişe rezil olmuşuz.ben nasıl yaparmışım..küstü de ne oldu iki gün ödevimi kontrol etmedi.peeeeh ne büyük ceza..o zaman ağlamıştım ama..salak olur çocuk milleti işte bazı bazı:)

 ne yapalım hakim bey köyümüz olmadı  dolayısıyla istanbul dan çıkmadığımız ve anadolu kültürüyle büyümediğimiz için halamgiller, amcamgiller , sipsilerin hatçe,   deligilin yusuf ,  hımhımların hasan kavramlarım olamadı.hiç amcamgilde kaldık biz dün diyemedim.ve en acısı o zamanlar böyle konuşanları pek de sevmezdim doğrusu.köylü olmak falan bir şeylerin azı olmak gibi gelirdi..sanki eksik bir olgu  gibi..yani kafamda o yıllarda tanımlayamadığım bir antipati uyanırdı..sanki şehirde de çok lüks bir yaşamımız mı vardı ?paşa babamın  beykozda ki konağında dadımız gülmisal kalfa ve kocası kahya yahya ile ...yoooo gayet ortalama altı ile hemen üstü arası seyreden bir hayattı yani..ilkokulda sırf kostümü şalvar diye folklorden çıkmışlığım var benim yaa..annem şimdi her daim anar..unutmadı gitti.başa kakılacak şeyleri hafızada tutmak ulvi bir annelik görevidir; ben devraldım anamdan..ana diyeni de sevmezdim eskiden .
   bu şeher özentiliği bende yirmili yaşlarımın başına dek sürdü.taaa ki evlenip te eşimin köyüne ilk gidişime kadar hiç gerçek köy görmemiştim..dolayısıyla çakmasını da görmedim..derken köyde gördük; şalvar da giydik..hiiç de mutsuz olmadık..senenin yarısı köyde iş görüp diğer yarısı şehir hayatını mükemmel derece de yaşayan akrabalarım oldu şimdi.....
  yaş ilerleyince akıl da ilerliyor..en azından kendimde öyle olduğunu düşünüyorum..inanmak istiyorum

.konuşmalarının sonuna gil takısı getiren insanların asla garip olmadığını ;ve aksine özüne köküne sahip çıkışındaki gerçekliği sevmeyi öğrendim..tamam ben yine öyle konuşamıyorum ama konuşanları çok seviyorum..bu arada yer yön kavramımın olamadığına son bir örnek vereyim de aklınızda soru işareti kalmasın..on iki yıldır evliyim .on iki yıldır anadolu  yakasında oturan eşimin dayısına gideriz ve on iki yıldır sürekli soruyorum...köprüyü geçtik mi?.........